Tym, którzy mają światło w duszy; którzy czują się wewnętrznie popychani do poszukiwania chrześcijańskiej doskonałości w świecie, przed rozpoczęciem drogi mówię, że ten, kto poprzez powołanie wiąże się, angażuje duchowo, jeżeli nie chce oszukiwać samego siebie, trzeba, żeby zrezygnował z wszelkich doradców i projektów nie należących do tej więzi. W przeciwnym razie tworzyłoby się tyle grup, ile jest osób i więź nadprzyrodzona i cywilna nie przyniosłaby skutku, a nawet mogłaby stać się szkodliwa, dlatego że zostałoby zniszczone posłuszeństwo.

Moje Dzieci, zdarzają się często ludzie, którzy w sprawie powołania osądzają innych i udzielają im rad, mimo że sami nigdy nie odczuwali osobistego niepokoju wywołanego owym Bożym okrzykiem: venite post me! — pójdźcie za Mną!²¹. Bądźcie głęboko wdzięczni za otrzymane powołanie. Pamiętajcie, że to prawda, że Wasze powołanie ma tylko jedną drogę i że po tej drodze można kroczyć powoli, iść z pośpiechem, biec albo skakać. W Dziele nie zamykamy dusz w sztywnych ramach, nie wkładamy ludzi w stalową formę charakteryzującą się gestami, zachowaniami i słowami spoza rzeczywistości świata, dlatego że żyjemy w świecie dla Boga.