32
Trzeba odrzucić uprzedzenie, że zwykli wierni nie mogą zrobić nic więcej niż ograniczyć się do pomagania duchowieństwu w apostolstwie kościelnym51. Apostolstwo świeckich nie musi być zawsze zwyczajnym uczestnictwem w apostolstwie hierarchicznym. Świeckim, szczególnie dzieciom Bożym w Jego Dziele, dlatego że mają powołanie Boże jako członkowie ludu Bożego, przypada obowiązek prowadzenia apostolstwa. I to nie dlatego, że otrzymują misję kanoniczną, tylko dlatego, że są częścią Kościoła. Tę misję — powtarzam — realizują poprzez zawód, zajęcie, rodzinę, kolegów, przyjaciół52.
Niemniej jednak, większości ludzi nie udaje się dostrzec skuteczności apostolskiej działań świeckich jako zwykłych wiernych, kiedy poświęcają się po prostu swojej codziennej pracy i w ten sposób dają przykład swoim życiem, korzystając z wszystkich okoliczności, żeby nauczać. Ci, którzy myślą w ten sposób, są krótkowzroczni, i dodam jeszcze, że są bardziej krótkowzroczni w naszym przypadku, dlatego że osiągniemy całą tę skuteczność, którą oni zaledwie niejasno dostrzegają, poprzez nasze całkowite oddanie, przez naszą odpowiedź na Boże wezwanie, które otrzymaliśmy od Pana: ecce ego quia vocasti me — oto jestem, przecież mnie wołałeś53.
Od początków Opus Dei, Autor głosił, że zwykły chrześcijanin jest wezwany do apostolstwa przez powołanie, przez „bezwzględny nakaz Chrystusa” (por. Droga, n. 942; Instrukcja, 19 marca 1934, n. 27). Magisterium papieskie (zwłaszcza Piusa XI i Piusa XII) w mowie Akcji Katolickiej wzywało świeckich do uczestnictwa w apostolacie hierarchicznym, zgodnie z kanonicznym mandatem lub misją. Takie podejście, pomimo swoich ograniczeń, było wielkim krokiem naprzód w eklezjalnej roli świeckich w tamtym czasie. Ale św. Josemaría zaprasza nas tutaj do wyjścia poza to, ponieważ świeccy są „członkami ludu Bożego, częścią Kościoła”. Tak nauczał Sobór Watykański II, pokazując, że świeccy wykonują pracę apostolską, ponieważ są częścią Kościoła, na mocy powołania chrzcielnego. Na ten temat zob. Rozmowy, OC, I/3, n. 21, s. 194-195.
Tutaj, w wersji ostatecznej, św. Josemaría usunął dwa akapity, które pojawiły się w wersji zamieszczonej w tomie: „…aby dać doktrynę. Są tacy, którzy zastanawiają się, czy do apostolstwa świeckich powinniśmy zaliczyć np. wychowanie dawane przez matkę rodziny, przez nauczycieli gorliwie wykonujących swój zawód nauczycielski, czy też postępowanie renomowanego i jawnego lekarza; Albo postępowanie szanowanego i szczerze katolickiego lekarza, którego sumienie nigdy się nie chwieje, gdy w grę wchodzi prawo naturalne i boskie, i który ze wszystkich sił walczy w obronie chrześcijańskiej godności małżonków, świętych praw ich potomstwa; albo działanie męża stanu na rzecz szerokiej polityki mieszkaniowej dla mniej szczęśliwych? / Brakuje im odpowiedzi twierdzącej: wielu skłaniać się będzie nawet ku negatywnej, nie widząc w tym wszystkim nic poza prostym i bardzo chwalebnym, ale nie obowiązkowym, wypełnianiem obowiązków stanu. Znamy jednak potężną i niezastąpioną wartość, dla dobra dusz, tego prostego wypełnienia obowiązku samego państwa przez miliony i miliony sumiennych i przykładnych wiernych. Powiedziałem, że brakuje im odpowiedzi i nadal dodaję…”.
1 Sm 3, 6.
Wydrukowano z https://escriva.org/pl/cartas-1/118/ (09-05-2024)