Przypomnijcie sobie pytanie św. Piotra po wytłumaczeniu przez Jezusa przypowieści o ojcu rodziny, który pilnuje swojego domu: Panie, czy do nas mówisz tę przypowieść, czy też do wszystkich? Chrystus odpowiedział: Któż jest owym rządcą wiernym i roztropnym, którego pan ustanowi nad swoją służbą, żeby rozdawał jej żywność we właściwej porze?⁶⁵.

Tak więc wszyscy, którzy tworzymy Dzieło, mamy obowiązek podawać wszystkim, którzy nas otaczają, pokarm słowa Bożego, Bożej nauki. I wówczas również bezpośrednio do nas odniesie się to, co Nauczyciel zapowiedział jako obietnicę nagrody: Szczęśliwy ten sługa, którego pan, powróciwszy, zastanie przy tej czynności⁶⁶. Przekazywanie doktryny przykładem, słowem, na piśmie, poprzez przyjaźń itd. oraz naukę trzeba prowadzić z dyskrecją, by nie oddalili się od Jezusa ci, którzy potrzebują czasu na zrozumienie.

Miejcie na uwadze słowa św. Mateusza o Chrystusie, z których wynika, że dostosowywał się On do mentalności otoczenia: et sine parabolis non loquebatur eis — bez przypowieści nic im nie mówił⁶⁷. Należy dostosowywać się, ale nie dopasowywać do otoczenia. Jeśli będziemy dopasowywać się z powodu tchórzostwa, z wygody albo — jakie to smutne — żeby zaspokajać złe namiętności, wówczas przyłączamy się do tych, którzy są słabego ducha. Nie! Nie tędy droga! Nie chcemy, by powiedziano o nas: oni są ze świata, dlatego mówią od świata⁶⁸, ale żeby można było powiedzieć o nas jak Chrystus do swojego Ojca: jak Ty mnie posłałeś na świat, tak i Ja ich na świat posłałem⁶⁹.