Konieczność pokory

Instaurare omnia in Christo — odnowić wszystko w Chrystusie¹, mówi św. Paweł do Efezjan. Odnawiajcie świat w duchu Jezusa Chrystusa, umieszczajcie Chrystusa na szczycie, a także wewnątrz wszystkich spraw. Przybywamy uświęcać każdy uczciwy ludzki trud na tym świecie: codzienną pracę wykonywaną w świecki i doczesny sposób w służbie Kościoła, Ojca Świętego i wszystkich dusz.

Aby to osiągnąć, powinniśmy bronić wolności. Wolności członków tworzących jedno mistyczne ciało z Chrystusem, który jest głową, i z Jego namiestnikiem na ziemi. Wydaje się, że sprawy niebieskie zostały oderwane od spraw tego świata, które w ten sposób zostały pozbawione głowy. Bóg, jednakże, umieścił jako głowę wszystkich spraw wcielonego Chrystusa. Dlatego jedność, harmonijny związek zostaną osiągnięte, kiedy wszystkie sprawy będą poddane jednej głowie, którą jest Chrystus.

Powiemy ze Świętym Ireneuszem: Jeden jest Bóg Ojciec (…) i jeden Chrystus Jezus, nasz Pan, który przyszedł dla powszechnego zbawienia, aby na nowo zgromadzić wszystko w sobie. Jest też pod każdym względem człowiekiem, istotą ukształtowaną przez Boga i tak, przybierając dla siebie naturę człowieka, sprawił, że niewidzialny stał się widzialnym, niepojęty stał się zrozumiałym, a niecierpiętliwy gotowym do cierpienia. Słowo więc stało się człowiekiem, gromadząc na nowo wszystko w sobie po to, by jako Słowo Boże mógł on przewodzić istotom ponad niebiańskim, duchowym i niewidzialnym, ale też by miał władzę nad tymi, które są widzialne i cielesne, biorąc na siebie ów prymat i siebie samego ustanawiając głową Kościoła, przyciągnął wszystko do siebie w odpowiednim czasie².

Teraz zrozumiemy wzruszenie owego biednego kapłana³, który jakiś czas temu odczuł w głębi duszy te Boże słowa: et ego, si exaltatus fuero a terra, omnia traham ad meipsum — a Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystko do siebie⁴. Równocześnie kapłan ten jasno ujrzał znaczenie, jakie Pan w owej chwili chciał nadać następującym słowom Pisma: trzeba umieścić Chrystusa na szczycie wszelkiej ludzkiej działalności. Kapłan ten wyraźnie zrozumiał, że codzienną pracą we wszystkich zawodach świata trzeba pogodzić ziemię z Bogiem w taki sposób, że to, co świeckie — nawet jeżeli pozostaje świeckie — zamienia się w to, co święte, w to, co poświęcone Bogu — ostatecznemu celowi wszystkich rzeczy.