Z pełną oddania gotowością nie wątpcie, że Pan udzieli nam, chrześcijanom, tego, o co prosił św. Paweł: A Bóg, który daje cierpliwość i pociechę, niech sprawi, abyście wzorem Chrystusa te same uczucia żywili do siebie i zgodnie jednymi ustami wielbili Boga i Ojca Pana naszego, Jezusa Chrystusa¹⁰⁸.

Oddanie, zrozumienie, miłość, zapominanie o naszych prawach, sprawia, że ustępujemy — darujemy — we wszystkich naszych sprawach w takim stopniu, jaki osiągnął Jezus Chrystus. Pan powiedział, żebyśmy się uczyli od Niego: discite a me quia mitis sum et humilis corde — uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokornego serca¹⁰⁹; Aby żyć łagodnością, pokorą, świętą ustępliwością we wszystkim, co osobiste, wystarczy kontemplować Jezusa, który semetipsum exinanivit formam servi accipiens, in similitudinem hominum factus et habitu inventus ut homo — ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stając się podobnym do ludzi, w zewnętrznej postaci uznany za człowieka¹¹⁰.

Uniżenie Naszego Pana nie miało granic, doprowadziło aż do najhaniebniejszej śmierci: humiliavit semetipsum factus obediens usque ad mortem, mortem autem crucis — uniżył samego siebie, stając się posłusznym aż do śmierci i to śmierci krzyżowej¹¹¹. Zrobił to z miłości do ludzi, których nazywa swoimi przyjaciółmi, choćby nie chcieli nimi być. Vos autem dixi amicos — nazwałem was przyjaciółmi¹¹², mówi uczniom, którzy zostawią Go samego w chwili próby. Amice, ad quid venisti?Przyjacielu, po coś przyszedł?¹¹³ mówi do Judasza, który przychodzi Go zdradzić.

Jezus pozwala się źle traktować, obrażać, ukrzyżować z miłości do wszystkich — zarówno do przyjaciół, którzy chcą być Mu wierni, chociaż są pełni nędz, jak i do tych, którzy nie chcą być Jego przyjaciółmi. Maiorem hac dilectionem nemo habet, ut animam suam ponat quis pro amicis suis — nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich¹¹⁴.