Nie możemy jednak aspirować do bycia współodkupicielami z Chrystusem, jeżeli nie jesteśmy gotowi zadośćuczynić za grzechy, tak jak to czynił On. Spójrzcie, jak św. Paweł stosuje do Jezusa Chrystusa słowa psalmu XXXIX: Nie chciałeś ofiary krwawej ani obiaty, lecz otwarłeś mi uszy; całopalenia i żertwy za grzech nie żądałeś. Wtedy powiedziałem: «Oto przychodzę; w zwoju księgi o mnie napisano: Jest moją radością, mój Boże, czynić Twoją wolę»¹³³.

Chcemy ofiarować życie, nasze oddanie bez zastrzeżeń i targowania się jako pokutę za grzechy nasze i wszystkich ludzi, za grzechy popełniane we wszystkich czasach i za te, które zostaną popełnione, przede wszystkim przez katolików, ponieważ są oni ludźmi wybranymi przez Boga, którzy nie umieją odpowiedzieć, którzy zdradzają pełną upodobania miłość Boga.

Miłować jak ten, kto miłuje najbardziej: zdobywać dla Chrystusa dusze, obficie zadośćuczynić za zniewagi wyrządzane Najświętszemu Sercu Jezusa — oto nasze ambicje. Przy takim Bożym szaleństwie, przy gorliwości, która pożera nasze wnętrze — zelus domus tuae comedit me — gorliwość o dom Twój pochłonie Mnie¹³⁴, jakaż ludzka ambicja mogłaby przykleić się do nas na drodze życia? Żaden z nas, jeżeli utrzyma ducha Dzieła, nie będzie się starał błyszczeć, albo wspinać się po drabinie społecznej, żeby osiągać stanowiska, zaszczyty, uznanie, chyba że zrobi to wbrew sobie i żeby służyć Bogu.

Gdybyśmy działali motywowani ludzką ambicją, żeby zaspokajać naszą miłość własną (nie zabraknie takich, którzy fałszywie będą mówić, że to robiliśmy), musielibyśmy zrezygnować ze służby Bogu: nemo potest duobus dominis servire — nikt nie może dwom panom służyć: Jezusowi Chrystusowi i próżności¹³⁵.

Pamiętam, że tuż po święceniach udzielono mi dobrej rady: jeżeli chce ksiądz zrobić karierę, niech ksiądz z ostrożnością unika wszystkiego, co wiąże się z poważną pracą, a przede wszystkim niech ksiądz unika jasnego wyrażania się na piśmie. Wówczas chyba nie zrozumiałem tego zbyt dobrze. Teraz widzę, że z ludzkiego punktu widzenia mieli rację. Dziękuję Bogu, mojemu Panu, że już wówczas zrozumiałem, że nie powinienem zwracać na nich uwagi. Nigdy, mimo błędów i osobistej nędzy, nie interesowało mnie robienie kariery.