Również sprawiedliwość wymaga od nas dawania przykładu. Chodzi o to, żeby nie zniesławiać naszych braci i sióstr z Dzieła. Owo całkowicie nielogiczne stwierdzenie, ab uno disce omnes — z jednego zbrodni sądź o wszystkich⁷⁰, niestety bardzo często staje się regułą osądzania. Stale należy dawać dobry przykład. Wszystko jest okazją do apostolstwa, środkiem do przekazywania nauczania, mimo, że mamy słabości. Nie lękajmy się błędów z nich wynikających. Polecam, żebyście powtarzali słowa Piotra do Jezusa, które ja powtarzam zazwyczaj po każdym z moich błędów: Domine, tu omnia nosti, tu scis quia amo te — Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham⁷¹.

Znajomość naszych błędów czyni nas pokornymi, sprawia, że zbliżamy się do Pana. Poza tym trzeba mieć na uwadze, że dopóki z łaski Opatrzności będziemy żyć na ziemi, będziemy popełniać pomyłki, błędy. Jakub pisze o Eliaszu, że był człowiekiem grzesznym jak my. Niemniej jednak, znów błagał i niebiosa spuściły deszcz, a ziemia wydała plon⁷².

Postępowanie każdego z nas, Dzieci, jest osobiste i odpowiedzialne. Powinniśmy się starać dawać dobry przykład wobec każdej osoby i wobec społeczeństwa, ponieważ chrześcijanin nie może być indywidualistą, izolować się od innych, żyć w sposób egoistyczny, plecami do świata. Jest w swej istocie osobą społeczną, odpowiedzialnym członkiem Mistycznego Ciała Chrystusa.