Potrzeba zrozumienia — choćby niekiedy byli tacy, którzy nie chcą tego pojąć — że miłość do dusz musi Was prowadzić do miłowania wszystkich ludzi, do wybaczania każdemu. Powinna to być miłość zakrywająca wszystkie braki ludzkich nędz, powinno to być miłosierdzie: veritatem facientes in caritate — czyniąc prawdę w miłości¹⁰⁰, podążanie za prawdą Ewangelii z miłością.

Miejcie na uwadze, że miłość, bardziej niż na dawaniu, polega na zrozumieniu¹⁰¹. Nie ukrywam przed Wami, że uczę się na własnej skórze, jak wiele kosztuje bycie niezrozumianym. Zawsze starałem się, żeby mnie rozumiano, ale niektórzy uparcie nie chcą mnie rozumieć. Również z tego powodu chcę rozumieć wszystkich i Wy również powinniście się starać rozumieć innych.

Niemniej jednak, impuls, prowadzący nas do tego, aby posiadać wielkie, powszechne, katolickie serce nie jest przypadkowy. Ten sposób zachowania pochodzi z samej istoty Dzieła, ponieważ Pan chce nas na wszystkich drogach ziemi, rozsiewających ziarno zrozumienia, odpuszczenia win, przebaczenia, miłości, pokoju. Nigdy nie będziemy czuli się czyimiś nieprzyjaciółmi. Dzieło nigdy nie będzie mogło dokonywać rozróżnień, nigdy nie będzie chciało nikogo wykluczać ze swojego apostolstwa. W przeciwnym wypadku dokonywałoby zdrady swojego własnego celu, racji, dla której Bóg zechciał go na ziemi.