Nie upokarzać nikogo. Święta ustępliwość

Nie przesadzajcie z trudnościami. Dusza kontemplacyjna umie zobaczyć Jezusa Chrystusa w tych, którzy ją otaczają i nie jest jej trudno znosić wszystko, co przykre w obcowaniu z braćmi, ludźmi. Co więcej, samo znoszenie wydaje jej się niewystarczające. Chce budować, naśladować Jezusa Chrystusa w Jego bezgranicznej miłości, Jego zdolności ustępowania we wszystkich sprawach osobistych, we wszystkim, co nie oznacza obrazy Boga.

A my, którzy jesteśmy mocni w wierze — powiem Wam ze św. Pawłem — powinniśmy znosić słabości tych, którzy są słabi, a nie szukać tylko tego, co dla nas dogodne. Niech każdy z nas stara się o to, co dla bliźniego dogodne — dla jego dobra, dla zbudowania¹⁰⁶.

Uczyłem Was również, moje Córki i moi Synowie, istotnej i praktycznej zasady budującego działania wobec innych z miłością: nie kłócić się, nie stosować dialektyki do przekonania innych, ponieważ wiele osób nie jest w stanie ustąpić bez poczucia upokorzenia, uznając rację tego, który mówi jako przeciwnik.

A tego, który jest słaby w wierze, przygarniajcie życzliwie, bez spierania się o poglądy¹⁰⁷. Prawdę wypowiada się spokojnie, w pozytywny sposób, bez polemiki, bez upokarzania, zawsze pozostawiając drugiej osobie honorowe wyjście, by mogła bez trudności uznać, że błądzi, że brakowało jej formacji albo informacji. Niekiedy najdelikatniejsza miłość będzie polegała na tym, aby sprawić, żeby druga osoba pozostała z przekonaniem, że doszła na własną rękę do odkrycia nowej prawdy. Nie kłóćcie się, ale pozwalajcie na spokojne zgłębianie problemu, podsuwając odpowiednią lekturę.