Apostolstwo przyjaźni

Ten, kto nie widzi apostolskiej i nadprzyrodzonej skuteczności przyjaźni, zapomniał o Jezusie Chrystusie: już was nie nazywam sługami, tylko przyjaciółmi⁵⁴. Zapomniał również o Jego przyjaźni z Apostołami, z uczniami, z rodziną z Betanii: z Martą, Marią i Łazarzem. I o tych scenach, o których opowiada nam św. Jan przed wskrzeszeniem Łazarza, owym et lacrimatus est Iesus — Jezus zapłakał. Zapomina o pełnych ufności słowach dwóch sióstr, kiedy chcą oznajmić Jezusowi Chrystusowi o chorobie Łazarza i przesyłają Mu następującą wiadomość: Panie, oto choruje ten, którego Ty kochasz⁵⁵.

Moje umiłowane Córki i moi umiłowani Synowie, jest w Piśmie Świętym mnóstwo tekstów, w których mówi się o przyjaźni, ale przytoczę Wam jeden, który pojawia się w Pierwszym Liście św. Piotra⁵⁶, kiedy odnosząc się do Marka, Piotr nazywa go: Marcus filius meus — Marek, mój syn.

Dzięki lojalnej i bezinteresownej przyjaźni apostolstwo przykładu staje się skuteczniejsze, ale przykład trzeba dawać zawsze, nie tylko przyjaciołom, ale również tym, którzy nas nie znają, a nawet tym, którzy zachowują się wobec nas wrogo. Poprzez przykład każdy z Was staje się drugim Chrystusem, qui pertransiit benefaciendo et sanando omnes — który przeszedł dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich⁵⁷.