Wokół Was jest wiele dusz. Nie mamy prawa być przeszkodą dla ich dobra duchowego. Jesteśmy zobowiązani poszukiwać chrześcijańskiej doskonałości, być świętymi, nie sprzeniewierzyć się, nie tylko Bogu z powodu wyboru, którego przedmiotem nas uczynił, ale również wszystkich tych stworzeń, które tak wiele oczekują od naszej pracy apostolskiej. Również z ludzkich powodów. Z powodu choćby tylko samej lojalności walczymy o dawanie dobrego przykładu. Jeśli zdarzy się, że któregoś dnia nasze uczynki nie będą godne chrześcijanina, zwrócimy się do Boga z prośbą o łaskę, żeby się poprawić.

Mamy być wśród ludzi zaczynem, zatem potrzebujemy świętości. Należy zaradzić minionym błędom, zabrać się z pokorą do praktykowania cnót w życiu codziennym. Jeżeli będziemy żyć w ten sposób, będziemy wierni. Co za radość, kiedy podczas wieczornego rachunku sumienia można powiedzieć: — Panie, nie zajmowałem się sobą przez cały dzień, dlatego że byłem zajęty służeniem Tobie oraz innym — z Miłości do Ciebie!