Powiedz Twojemu Aniołowi Stróżowi — ja mówię mojemu — żeby zechciał nie patrzeć na nasze błędy, ponieważ jesteśmy zbolali i skruszeni. Niech raczej zaniesie Bogu dobrą wolę rodzącą się w naszym sercu niczym lilia, która wyrasta na gnojowisku.

Nie dopuszczajcie zniechęcenia z powodu porażek oraz Waszej czy też mojej nędzy. Otwórzcie serce, bądźcie szczerzy: podążajmy dalej drogą, z większą miłością i z siłą, jaką daje Bóg, ponieważ to On jest naszą ucieczką (por. Ps 43[42], 2).

Powodem do zmartwienia jest raczej to, że miłujemy samych siebie w sposób nieuporządkowany. Ileż porażek, ileż małości! Świadomość naszej słabości powoduje wtedy smutek, zniechęcenie.

Jednakże, jeśli miłujemy Boga ponad wszystko, a innych i samych siebie w Bogu i przez Boga — ileż powodów do radości! Jest właściwe dla pokory skłonić człowieka do zdawania sobie sprawy ze swych braków i do niewynoszenia się samym sobą. Natomiast nie jest znakiem pokory, lecz raczej znakiem niewdzięczności, gdy człowiek lekceważy sobie dobra otrzymane od Boga. I z tego to lekceważenia wynika zniechęcenie²⁶, niechęć do spraw duchowych i letniość, która jest grobem życia wewnętrznego.

Jeżeli odczuwacie załamania, doświadczając — być może w szczególnie żywy sposób — własnej nędzy, jest to chwila, żeby całkowicie, z uległością oddać się w ręce Boga²⁷. Opowiadają, że pewnego dnia na spotkanie Aleksandrowi Wielkiemu wyszedł żebrak, prosząc o jałmużnę²⁸. Aleksander zatrzymał się i nakazał, żeby żebraka uczyniono panem pięciu miast. Biedak, zmieszany i oszołomiony, zakrzyknął: — Nie prosiłem o tak wiele! Aleksander odpowiedział: — Prosiłeś na miarę tego, kim jesteś. Ja daję ci na miarę tego, kim ja jestem.