Zawsze można zostać świętym

Moje Dzieci, idźcie naprzód z radością, z wysiłkiem. Nic na świecie nie powstrzyma nas, dopóki będziemy służyć Panu, ponieważ wszystko jest dobre dla tych, którzy miłują Boga: diligentibus Deum, omnia cooperantur in bonum — Bóg z tymi, którzy Go miłują, współdziała we wszystkim dla ich dobra (Rz 8, 28). W życiu wszystko można naprawić z wyjątkiem śmierci, ale dla nas śmierć to życie. Nic nie ma znaczenia, jeżeli jest szczerość, zmysł nadprzyrodzony i dobry humor. Nic nie jest nigdy stracone. Barabasz był zabójcą i buntownikiem, a śmierć Chrystusa — życie za Życie — uratowała go od śmierci. Dyzma⁵⁰ był złoczyńcą, przestępcą, a wystarczyło jedno pokorne słowo skruchy, prosta i ufna modlitwa, by Jezus — życie za Życie — uratował go od śmierci wiecznej. Popraw się, bo nigdy nie jest za późno, żeby się poprawić, ale popraw się niezwłocznie, mój Synu!

Bardzo różne osoby przychodzą i będą przychodzić do Opus Dei — osoby wszelkiego rodzaju. Niektóre przyjdą około jedenastej godziny (Mt 20, 9), jak owi robotnicy w winnicy. Sprawi mi wielką radość osoba powołana przez Boga do Dzieła pod koniec swojego życia. Być może będzie to dusza, która przeżyła wiele lat w oddaleniu od Jezusa Chrystusa. Zawsze jest miejsce dla robotnika ostatniej godziny i — jeżeli będzie wierny — otrzyma nagrodę chwały, być może tylko dzięki kilku minutom miłości, dobrowolnemu przywiązaniu do Krzyża za nogi i ręce. Świętość nie polega na tym, żeby dużo robić, tylko żeby bardzo kochać. W niebie czeka na nas Wielka Miłość — bez zdrad, bez oszustw. Cała miłość, całe piękno, cała wielkość, cała wiedza… bez znużenia: nasyci nas, nie sycąc.

Zawsze istnieli heretycy — byli już w czasach Apostołów — którzy próbowali pozbawić nas tej nadziei. Jeżeli zatem głosi się, że Chrystus zmartwychwstał, to dlaczego twierdzą niektórzy spośród was, że nie ma zmartwychwstania? Jeśli nie ma zmartwychwstania, to i Chrystus nie zmartwychwstał. A jeżeli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także wasza wiara… Jeżeli tylko w tym życiu w Chrystusie nadzieję pokładamy, jesteśmy bardziej od wszystkich ludzi godni politowania (1 Kor 15, 12–14.19).

Znośmy wszystkie trudności naszej żeglugi po morzach świata, z nadzieją na niebo. Dla nas i dla wszystkich dusz, które chcą miłować, pragnieniem jest dotarcie do Boga — chwała Niebios. W przeciwnym wypadku nic nie ma sensu. Aby pójść do Nieba, potrzebna jest wierność. Wierność wymaga walki, by iść naprzód wyznaczoną drogą, nawet wtedy, kiedy się upada… Razem z Nim powstaniemy.