Człowiek zostaje przebóstwiony dzięki łasce

Gdy dusza zostaje przebóstwiona, jej nowe życie kontrastuje zarówno z życiem poprzednim, jak również z tym, które tak często napotyka ona wokół siebie. Wiara mówi nam, że dusza w stanie łaski jest prawdziwie duszą przebóstwioną. Zostały nam udzielone drogocenne i największe obietnice, abyście się dzięki nim stali uczestnikami Boskiej natury (2 P 1, 3–4). Podobnie jak wielka jest różnica między Bogiem a ludzkością, tak teologalna koncepcja człowieka odległa jest od wizji czysto ludzkiej i przyrodzonej. Nie jesteśmy aniołami, a ludźmi z krwi i kości. Jednak również w ciele, pod wpływem duszy pozostającej w stanie łaski, obficie występuje owo przebóstwienie, które staje się zapowiedzią chwalebnego zmartwychwstania.

I ja odważę się powiedzieć: „Ponieważ jestem święty?” Jeżeli święty jako uświęcający, i nie potrzebujący nikogo uświęcającego, pyszałkiem jestem i kłamcą; a jeżeli święty uświęcony, zgodnie ze słowami: „Bądźcie świętymi, bom ja jest święty”, ośmiela się również ciało Chrystusa, ośmiela i jeden ów człowiek wołający od krańców ziemi, razem ze swą głową, i pod jej przewodnictwem powiedzieć: „Ponieważ jestem święty”³.