Wiedzieć, że są przeszkody. Nie bać się osobistej nędzy

Cel, do którego wzywa nas Jezus, jest szczytny i do końca życia będziemy dążyć ku niemu. Kto bowiem nie idzie naprzód, cofa się, a kto nie wzrasta, karłowacieje. W Księdze Mądrości Syracha czytamy: Którzy mię jedzą, jeszcze łaknąć będą, a którzy mię piją, jeszcze pragnąć będą (Syr 24, 29⁹)

Poza tym nie możemy zapominać, że nosimy w sobie zarzewie sprzeciwu, oporu wobec łaski — rany grzechu pierworodnego, być może zaognione naszymi osobistymi upadkami. Twojemu pragnieniu świętości, mój Synu, sprzeciwi się przede wszystkim lenistwo, które stanowi pierwszy front walki. Następnie upór, niechęć do niesienia na ramionach słodkiego jarzma Chrystusa, szalone dążenie do zastąpienia świętej wolności rozwiązłością, zmysłowość i zagrażająca w każdej chwili — coraz podstępniej w miarę upływu lat — pycha. A ponadto cały szereg złych skłonności, jako że nasza nędza nigdy nie idzie sama.

Nie oszukujmy się, będziemy doświadczać słabości. Kiedy się zestarzejemy, będziemy odczuwać te same skłonności, co w wieku dwudziestu lat. I wówczas również będzie konieczna walka ascetyczna i będzie konieczne prosić Pana, żeby dał nam pokorę. To ciągła walka. Militia est vita hominis super terram?Czyż nie do bojowania podobny byt człowieka? (Hi 7, 1) A jednak pokój znajdziemy właśnie w wojnie. Pokój jest konsekwencją zwycięstwa!¹⁰