Nasza pedagogika polega na afirmacji, nie na negacji i redukuje się do działania ze zdrowym rozsądkiem i z nadprzyrodzonym zmysłem. Pośród innych przejawów tej pedagogiki jest taki, który można opisać następująco: duża ufność do Boga i do innych i brak zaufania do samych siebie.

Nie ufajcie łatwo własnemu osądowi. Tak jak metal szlachetny poddaje się próbie — potrzeba kamienia probierczego — my chcemy wiedzieć, czy nasz osąd jest delikatnym złotem — pod względem ludzkim i nadprzyrodzonym — mając na uwadze opinię innych, zwłaszcza tych, którzy mają łaskę stanu, żeby nam pomagać. Trzeba mieć takie nastawienie, aby zmienić nasze zdanie, jeżeli okazuje się, że byliśmy w błędzie. Przyznać się do błędu i poprawić się nie jest poniżeniem. To akt pełen prawości, który mieści się w pedagogice nadprzyrodzonej.

Dobro łaski jednostki jest większe niż dobro naturalne całego wszechświata⁴⁵. Prośmy Boga, żeby zawsze dawał naszemu rozumowi wiarę i nadprzyrodzoną wizję, które skutkują obiektywną hierarchią myśli, uczuć i uczynków. Trzeba prosić o ten osąd, dlatego że jest on darem Boga.