Szczerość w kierownictwie duchowym

Przyszliśmy do Dzieła, żeby zostać świętymi. Nie dziwi nas jednak fakt, że jeszcze nam do tego daleko. Dlatego przyjmujemy z prostotą nasze słabości, nie próbując przybierać ich prawością, unikając pychy, która straszliwie oślepia i sprawia, że wszystko widzi się odwrotnie niż jest w rzeczywistości. Moje Dzieci, bądźcie szczere wobec samych siebie, bądźcie obiektywne. W ten sposób osiągniemy skuteczność naszego poświęcenia. Jest to trudne: wymaga to pokory, starannie otworzyć serce na oścież w kierownictwie duchowym, żeby przewietrzyć wszystkie zakątki duszy.

Nasza ascetyka ma prostotę Ewangelii. Nie powinniśmy komplikować się wewnętrznie, w duszy, pozwalając na ciemność w sercu. Nie osłabiajmy działania Ducha Świętego, by nie dopuścić do zerwania ciągłości, które mogłoby pozbawić nas — choćby na krótki czas — prostoty serca i szczerości wobec Boga (Por. 2 Kor 1, 12).

Mówmy o tym, co nas niepokoi, nie ulegając niememu diabłu³⁶. Opowiadajcie o wszystkich rzeczach — małych i wielkich — dzięki temu zawsze zwyciężycie. Przegrywa się, kiedy się nie mówi. Ten kto milczy, ma sekret z Szatanem, a jest złą rzeczą mieć Szatana za przyjaciela.