Wierność czystości przez wzgląd na Miłość

Miłujcie świętą czystość, moje Dzieci. Czystość jest radosną afirmacją, logiczną konsekwencją oddania w służbie Bogu, naszej Miłości. Mogliśmy oddać serce komuś innemu, ale wobec Bożego wezwania złożyliśmy to uczucie w całości⁴¹, młode, wibrujące, czyste u stóp Jezusa Chrystusa, dlatego, że tak nam się podobało — to bardzo nadprzyrodzony powód — odpowiedzieć na łaskę Pana.

Pozwólcie mi na dygresję. Mamy wielki szacunek i cześć dla stanu małżeńskiego, który jest szlachetny i święty — sacramentum hoc magnum est; tajemnica to wielka (Ef 5, 32)⁴²— postrzegamy go jako inną drogę powołaniową, jako cudowne uczestnictwo w stwórczej mocy Boga. Jednakże, zgodnie z doktryną wiary⁴³, powołanie do szlachetnego i czystego celibatu apostolskiego jest w swojej istocie wyższe.

Będziemy szli naprzód z łaską Bożą, ale nie jak aniołowie — ponieważ aniołowie mają inną naturę — tylko jak ludzie czyści, mocni, normalni! Dla Miłości nad miłościami uczynimy to, co wiele osób robi dla domowego ogniska, to, co zrobili nasi rodzice żyjąc chrześcijańską wiernością. Dlatego miłujcie świętą czystość. Wzywajcie Matkę Pięknej Miłości, Najświętszą Maryję Pannę, by trwać — w radości i z nadprzyrodzoną płodnością — na tej Bożej Drodze naszego Dzieła.

Nie bądźcie zdziwieni, jeśli kiedyś odczujecie, że łaska czystości, którą dał nam Pan Bóg, jest w niebezpieczeństwie — już Wam to mówiłem — jesteśmy z gliny: habemus autem thesaurum istum in vasis fictilibus; przechowujemy zaś ten skarb w naczyniach glinianych (2 Kor 4, 7). Jesteśmy glinianymi naczyniami, niosącymi Boży skarb. Mówię Ci o tym na wypadek, gdybyś kiedyś poczuł, że Twoje serce się waha. Na taką chwilę proszę Cię już teraz o wierność, która przejawia się w wykorzystywaniu czasu, w panowaniu nad pychą i nad wyobraźnią, w Twojej decyzji bycia posłusznym, choć wymaga to poświęceń. W tak wielu drobiazgach, skutecznych jednak, które strzegą jakości Twojego oddania, a równocześnie ją ukazują.

Kiedy walka wewnętrzna staje się trudniejsza, wtedy nadchodzi dobra okazja na pokazanie, że nasza Miłość jest prawdziwa. Dla tego, kto już zasmakował, czym jest oddanie, poddanie się w takiej chwili miałoby smak porażki i oszustwa. Przypomnij sobie okrzyk św. Pawła: quis me liberabit de corpore mortishuius? — któż mnie wyzwoli z ciała, co wiedzie ku tej śmierci? (Rz 7, 24). Posłuchaj Bożej odpowiedzi: sufficit tibi gratia mea! — wystarczy ci mojej łaski! (2 Kor 12, 9).

Nie chcemy, z upływem lat, wyrzec się miłości, z którą w młodości hojnie oddaliśmy nasze serce Bogu, dzięki Jego łasce. Wierność to doskonałość miłości. Na dnie wszystkich gorzkich uczuć, które mogą pojawić się w życiu duszy oddanej Bogu, zawsze leży jakiś element zepsucia i nieczystości. Natomiast całkowita i nienaruszona wierność jest radosna i niepodważalna.