Napisałem, że na drodze naszego życia zdarzają się okresy spokoju wewnętrznego i zewnętrznego. Jednakże tylko w Niebie pokój jest ostateczny, a pogoda ducha pełna. Jezus powiedział: Nie sądźcie, że przyszedłem pokój przynieść na ziemię. Nie przyszedłem przynieść pokoju, ale miecz (Mt 10, 34).

Człowiek buduje samego siebie stopniowo i nigdy nie uczyni siebie do końca, nie zrealizuje w samym sobie całej ludzkiej doskonałości, do jakiej jego natura jest zdolna. Pod pewnym względem może nawet stać się najlepszy ze wszystkich i nie dać się przewyższyć w konkretnej działalności. Niemniej jego rozwój jako chrześcijanina nie ma granic — zawsze może wzrastać w miłości, która jest istotą doskonałości. W swej bowiem treści miłość nie jest ograniczona w możliwości wzrostu, ponieważ jest wypływem z niewyczerpalnego źródła miłości, którym jest Duch Święty. Również przyczyna dokonująca wzrostu miłości ma moc niewyczerpalną, bo nią jest Bóg. I podobnie, nawet od strony podmiotu (człowieka), nie można zakreślić końcowej granicy, poza którą wzrost miłości nie mógłby wykroczyć. Razem bowiem ze wzrostem miłości stale wzmaga się zdolność dalszego rozrostu. Pozostaje zatem, że wzrostowi miłości w życiu ziemskim kresu postawić nie da się⁶.

Posłuchajcie świadectwa Pawła: Nie mówię, że już to osiągnąłem i już się stałem doskonały, lecz pędzę, abym też to zdobył, bo i sam zostałem zdobyty przez Chrystusa Jezusa (Flp 3, 12). Święty Paweł był doskonałym wędrowcem, ale właśnie dlatego wiedział, że nie osiągnął doskonałości, do której prowadziła jego droga⁷. Niech Was zatem nie dziwi, że powtórzę za Świętym Augustynem: Biegnijmy, wypatrujmy, jesteśmy w drodze. I nie tyle bądź bezpieczny na podstawie tego, co już przebyłeś, ile raczej staraj się o to, do czego jeszcze nie dotarłeś⁸.