Dawajcie wszystkim ludziom przykład Waszej chrześcijańskiej wstrzemięźliwości i Waszej ofiarności. Pan powiedział nam: Jeśli ktoś chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie⁷⁹. On dał nam odczuć, moje Dzieci, płodność, kiedy jesteśmy tratowani, miażdżeni w tłoczni jak winogrona, żeby stać się winem Chrystusa!

W każdej chwili bądźcie pogodni — ani gwałtowni, ani agresywni, ani egzaltowani — ową pogodą ducha, która jest sposobem zachowania wymagającym realizacji cnót kardynalnych. Żywa świadomość naszego Bożego synostwa da Wam tę pogodę, dlatego że ta typowa cecha naszego ducha narodziła się wraz z Dziełem i w 1931 roku nabrała kształtu^[18]. W chwilach po ludzku trudnych, w których jednak miałem pewność tego, co niemożliwe — tego, co dzisiaj oglądacie jako rzeczywistość — odczuwałem działanie Pana, który sprawił, że w moim sercu i na moich wargach kiełkowało z siłą czegoś absolutnie koniecznego, to czułe wezwanie: Abba, Ojcze! Byłem na ulicy, w tramwaju. Ulica nie przeszkadza naszemu kontemplacyjnemu dialogowi. Zgiełk świata jest dla nas miejscem modlitwy. Prawdopodobnie odmawiałem ową modlitwę głośno i ludzie musieli uważać mnie za szaleńca: Abba, Ojcze! Co za ufność, co za odpoczynek i co za optymizm da Wam pośród trudności poczucie, że jesteście dziećmi Ojca, który wszystko wie i który wszystko może.

Moje Dzieci, zachęcam was jedynie (…), abyście coraz bardziej się doskonalili i starali zachować spokój, spełniać własne obowiązki i pracować swoimi rękami, jak to wam przykazaliśmy, żebyście wobec tych, którzy pozostają na zewnątrz, postępowali szlachetnie, a nie będziecie potrzebować nikogo. A w sercach waszych niech panuje pokój Chrystusowy⁸⁰.

Z całej duszy błogosławi Wam Wasz Ojciec.

Rzym, 9 stycznia 1959 roku