Nie możecie — byłaby to nieznośne wygodnictwo — zamykać oczu na tę rzeczywistość. Nie chodzi o to, żeby napełniać się bezwładnym i bezczynnym pesymizmem, tylko, żeby rozpalić się i napełnić świętą niecierpliwością Chrystusa, który, szybkim krokiem, wyprzedzając swoich uczniów — praecedebat illos Iesus¹⁴ — odbył swoją ostatnią podróż do Jerozolimy, żeby zostać ochrzczonym chrztem, który nieustannie przynaglał Jego ducha¹⁵.

Niech zawsze na Waszych wargach i w Waszych duszach będzie wyraźne, młodzieńcze i śmiałe stwierdzenie: possumus!¹⁶ (możemy!), kiedy poczujecie zaproszenie Pana: Czy możecie pić kielich, który Ja mam pić, albo przyjąć chrzest, którym Ja mam być ochrzczony?¹⁷.

Boże dziecko w Jego Dziele, choć zawsze pogodne ze spokojem wynikającym z jego synostwa Bożego, nie może pozostać obojętne na świat, który nie jest chrześcijański ani nawet ludzki. Dlatego że wielu ludzi nie osiągnęło jeszcze owych warunków życia — w porządku doczesnym — które pozwalają na rozwój ducha i są jakby otępiali na wszystko, co nie jest cielesne. Można do nich zastosować słowa Pisma: są cieleśni i Ducha nie mają¹⁸. W tych biednych duszach spełnia się to, nad czym lamentował święty Paweł: animalis autem homo non percipit ea quae sunt spiritus Dei¹⁹, dlatego że te biedne stworzenia nie widzą światła duchowego, nie rozeznają spraw, które należą do ducha Bożego.