Pracujcie aktywnie z naszymi współpracownikami. Zwiększajcie bez obawy ich liczbę. Im więcej, tym lepiej. Opiekujcie się nimi, formujcie ich. Niech zawsze mają zajęcie, coś do roboty. Utrzymujcie ich w ruchu jak w przypadku ćwiczeń sportowych. Rozszerzajcie ciągle podstawę Waszych przyjaźni i dostarczajcie im w taki czy inny sposób doktrynę i ducha. W ten sposób będziecie mieli większy zasięg tej Bożej sieci, delikatnej, ale skutecznej. Jeżeli zaś utrzymacie intensywność tego dobrego ducha apostolskiego, będziecie czynić nieoszacowane dobro — łagodne i energiczne — na rzecz całej ludzkości.

Będą nam również pomagać swoją modlitwą i swoim życiem ukrytym wspólnoty zakonne — zwłaszcza klauzurowe — które przyjmujemy jako współpracowników i które rozumieją bardzo dobrze naszego ducha kontemplatyków pośród świata. Wspólnoty te są kontemplacyjne z perspektywy swojej izolacji od świata. My jesteśmy kontemplacyjni w łonie i w strukturach społeczeństwa świeckiego. Dwa przejawy —różne, istotnie różne — tej samej miłości do Jezusa Chrystusa.

Pośród nas, szlachetnie pracując, w zjednoczeniu ramię w ramię w zadaniach apostolskich albo pomagając, żebyśmy mogli pracować, jest tylu przyjaciół i współpracowników. I niektórzy żyją daleko od Boga, Naszego Pana, albo Go nie znają. Rozważajcie owe słowa świętego Piotra: satagite ut, per bona opera, certam vestram vocationem et electionem faciatis⁶⁶. Starajcie się, żeby ci nasi przyjaciele, tak po bratersku miłowani, dalej wykonywali swoje dobre uczynki. Nie wątpcie też, że, jeżeli będziemy im pomagać naszą modlitwą i naszą wierną przyjaźnią — zawsze przy najwyższym poszanowaniu osobistej wolności — wielu otrzyma łaskę, żeby dokonać wyboru i stać się chrześcijanami.