Nie poprzestawajcie na idealizmie: bądźcie realistami. Widzicie rzeczy tak wielkie, tak wielkie pole do pracy, tak wiele pracy i tak wiele możliwości, że kontemplując je, być może już będziecie usatysfakcjonowani i zapomnicie o konkretnych sprawach — hodie, nunc — które mają sprawić, że wszystko stanie się pewnego dnia rzeczywistością.

Pośród tej niezwykle pięknej walki pozostawajcie pogodni. Szkodliwe są owe usidlające niepokoje. Corripite inquietos⁵⁶, upominał Paweł chrześcijańską społeczność Tesaloniki. Mówił im: Słyszymy bowiem, że niektórzy wśród was postępują wbrew porządkowi: wcale nie pracują, lecz zajmują się rzeczami niepotrzebnymi⁵⁷. I dawał im jedyny środek, który nie jest niczym innym niż spełnianiem obowiązku — kiedy robimy to, co musimy zrobić i zajmujemy się tym, co robimy, osadzamy w rzeczywistości wielkie projekty Boga. Tym przeto — mówił dalej Apostoł — nakazujemy i napominamy ich w Panu Jezusie Chrystusie, aby pracując ze spokojem, własny chleb jedli⁵⁸.