Nie możecie jednak na tym poprzestać. Nie możecie być usatysfakcjonowani, kiedy zaprowadziliście już niektórych spośród Waszych krewnych lub przyjaciół na dni skupienia albo kiedy skontaktowaliście ich z jakimś kapłanem z Dzieła. Na tym nie kończy się Wasza praca apostolska. Musicie także zdać sobie sprawę z tego, że prowadzicie bardzo owocne apostolstwo, gdy staracie się nadać chrześcijański kierunek wykonywanym zawodom, instytucjom i strukturom ludzkim, w których pracujecie i poruszacie się.

Staranie o to, żeby te instytucje i te struktury były kształtowane zgodnie z zasadami, które rządzą chrześcijańską koncepcją życia, to realizacja apostolstwa o bardzo szerokiej podstawie, ponieważ — wcielając w ten sposób ducha sprawiedliwości — zapewniacie ludziom środki do życia zgodnie z ich godnością i ułatwiacie wielu duszom, żeby z łaską Bożą mogły osobiście odpowiadać na chrześcijańskie powołanie.

Kiedy usłyszycie, jak mówię o sprawiedliwości, nie pojmujcie tego słowa w wąskim znaczeniu — żeby ludzie byli szczęśliwi — nie jest wystarczające, żeby budowali swoje relacje na sprawiedliwości, która na chłodno oddaje każdemu, co do niego należy. Ja mówię Wam o miłości, która zawiera i przekracza sprawiedliwość. Mówię Wam o miłości Chrystusa, która nie jest miłością urzędową, lecz serdecznością.