Wasza praca apostolska, moje Dzieci, nie jest zadaniem kościelnym^[8]. I chociaż nie ma nic niestosownego, żeby niektórzy z Was należeli do stowarzyszeń wiernych, nie będzie to normą, ponieważ specyficzne apostolstwo, do którego przygotowuje was Dzieło - to, którego chce od nas Bóg - nie ma niuansu konfesyjnego^[9].

Żyjemy z ową dyskrecją, z cudowną zbiorową pokorą, dlatego że pracując po cichu, bez chwalenia się sukcesami czy tryumfami — ale równocześnie, powtarzam Wam, bez tajemnic czy sekretów, których nie potrzebujemy, żeby służyć Bogu — przechodzicie niepostrzeżenie pośród innych katolickich wiernych — dlatego że tym właśnie jesteście: katolickimi wiernymi — nie otrzymując oklasków za dobre ziarno, które wysiewacie.

W każdym razie, zwłaszcza w środowiskach wiejskich, gdzie przeciwna sytuacja mogłaby wydać się dziwna, niektórzy z Was mogą pracować w bractwach i innych parafialnych dziełach apostolskich, starając się je pobudzać, ożywiać, ale zazwyczaj nie zajmując tam żadnych znaczących stanowisk. Dlatego ci, którzy kierują stowarzyszeniami wiernych, które — na nieszczęście — starają się o monopol, nie powinni się obawiać, że zburzymy ich ekskluzywistyczną dyktaturę, dlatego że my uważamy, że do wykonywania ich pracy są już oni sami. My powinniśmy działać w nasz własny sposób, zupełnie różny.

Jako wierni chrześcijanie jednak, którymi przecież jesteście, jeżeli okoliczności środowiska i większa skuteczność apostolstwa nie doradzają czego innego, nie bądźcie nieobecni w kulcie publicznym, który społeczeństwo jako takie jest zobowiązane oddawać Panu. Wiele razy cierpiałem, gdy byłem świadkiem nabożeństw, na których brakowało wspólnoty, na których nie było rodziny, ludu Bożego. Jestem pewien, że jeśli będziecie wierni, to kult publiczny stanie się rzeczywistością, stonowaną i godną, bez przerysowania i skrajności, które często zamieniają go w coś groteskowego.