Pośród uczniów Chrystusa było reprezentowane całe ówczesne społeczeństwo. Szli za Nim zarówno ludzie prości, jak i ludzie wpływowi. Często zwracałem Wam uwagę na dwóch spośród tych uczniów: Nikodema, uczonego w Prawie i dostojnika — prawdopodobnie członka sanhedrynu, oraz Józefa z Arymatei, bogatego, świeckiego arystokraty z Najwyższej Rady w Jerozolimie. Działali dyskretnie i bez rozgłosu, w życiu publicznym niezłomni wobec nakazów sumienia²⁹, a w trudnej godzinie śmiało i odważnie, z odsłoniętą przyłbicą³⁰. Zawsze uważałem — i mówiłem Wam to — że gdyby ci dwaj mężowie żyli dzisiaj, bardzo dobrze zrozumieliby powołanie supernumerariuszy Opus Dei.

Tak samo jak pośród pierwszych naśladowców Chrystusa, pośród naszych supernumerariuszy jest obecne całe współczesne społeczeństwo. I będzie obecne zawsze: intelektualiści i ludzie interesu, specjaliści i rzemieślnicy, przedsiębiorcy i robotnicy, dyplomaci, handlowcy, rolnicy, finansiści i literaci, dziennikarze, ludzie teatru, kina i cyrku, sportowcy. Młodzi i starzy. Zdrowi i chorzy. Organizacja zdezorganizowana, jak samo życie, cudowna. Specjalizacja prawdziwego i autentycznego apostolstwa, dlatego że wszystkie ludzkie powołania — czyste, godne — stają się apostolskie, Boże.

Interesują nas wszyscy ludzie ze wszystkich zawodów i profesji, ze wszystkich środowisk, z najróżniejszych sytuacji, które istnieją lub mogą istnieć w splocie wzajemnych powiązań, jakim jest ludzkie społeczeństwo, ponieważ wszystkie te życiowe relacje muszą być przeniknięte zaczynem Chrystusa.