Bardzo dobrze wiecie, moje Dzieci, że nasza apostolska praca nie ma wyspecjalizowanego celu^[3]. Ma wszystkie specjalności, dlatego że zakorzenia się w różnorodnych specjalnościach życia, ponieważ wywyższa i podnosi do porządku nadprzyrodzonego i przekształca w autentyczną pracę dla dusz, wszystkie usługi, które jedni ludzie świadczą innym w ramach funkcjonowania społeczności ludzkiej.

W ostatnich wiekach zakonnicy prowadzący czynne życie, próbując zbliżyć się do świata — chociaż zawsze z zewnątrz — usiłowali dokonać specjalizacji swojego apostolstwa i tchnąć ducha chrześcijańskiego w określone zadania ludzkie: w edukację, w dobroczynność itd. Jest to praca godna uznania, chociaż często miała ona na celu nie tyle budowanie albo wyrażanie własnego powołania zakonników, co zastąpienie braku inicjatywy katolików świeckich. Ci ostatni, być może dlatego że zaniedbano ich chrześcijańską formację, nie odczuwali odpowiedzialności za chrystianizację instytucji doczesnych.

Zakonnicy jednak w tym zadaniu — nie należącym do ich szczególnego powołania, mającym tylko charakter zastępczy — szukając specjalizacji, byli ograniczeni, ponieważ jest wiele ludzkich dziedzin, które, będąc szlachetne i czyste, są bezwzględnie nie do pogodzenia ze stanem właściwym dla tych dusz, których główną zwyczajną misją jest przedstawianie światu — od którego w święty sposób się odseparowali — świadectwa uświęconego życia. Poza tym laicyzm ostatnich czasów — w wielu krajach, nawet katolickich — stopniowo wyrzuca zakonników ze szkół, z instytucji dobroczynnych albo — przynajmniej — ogranicza ich działalność nie związaną ściśle z religią.

Przy pomocy apostolstwa Dzieła ludzie świeccy, nie na zasadzie jakiegokolwiek zastępstwa^[4], tylko biorąc w posiadanie — z pełną i odpowiedzialną świadomością — poszczególną dziedzinę, którą Bóg wskazał im jako miejsce ich misji w Kościele, prowadzą apostolstwo, którego możliwości specjalizacji są nieprzewidywalne, dlatego że mieszają się z możliwościami ludzkiej pracy i jej funkcji społecznych i bez utrzymywania zastoju to apostolstwo jest otwarte na wszystkie dziedziny struktur, które mogą się pojawić w strukturze społeczeństwa w miarę upływu czasu.

Nie mogę teraz pominąć faktu, że to bardzo trudne, żeby zakonnicy odczuwali zawodowe świeckie i zwyczajne powołanie — gdyby je mieli, nie byliby zakonnikami — i że formowanie ich do pracy zawodowej jest trudne, drogie, sztuczne i nakłada się na ich powołanie. Uważam, że tylko bardzo niewielka liczba osób mogłaby w tych warunkach osiągnąć średni zawodowy poziom zwykłych ludzi.