Każde uczciwe zajęcie można przeżywać w duchu chrześcijańskim i apostolskim

Byłoby wypaczeniem przyzwalać na myślenie, że sfera ekonomii i finansów nie może być materią pracy apostolskiej. Tej idei, rozpowszechnionej wśród osób pochodzących ze środowisk klerykalnych, towarzyszy paradoks, że wielu spośród tych samych ludzi nierzadko zajmuje się — pod egidą Kościoła — interesami i przedsiębiorstwami, obracając dużymi pieniędzmi innych osób, które im ufają, dlatego że nazywają się katolikami. Ktoś powiedział — nie tak złośliwie — o takich osobach, że oczy kierują ku niebu, a ręce gdzie popadnie. Rezerwa i niechęć wobec przedsięwzięć ekonomicznych, nie są chrześcijańskie, dlatego że jest to jeszcze jedno zadanie, które powinno się uświęcać.

Niemniej jednak, ta nieufność miała — i nadal ma — wielki wpływ pośród katolików i przy wielu okazjach odciągała ich od czynienia dobra własną pracą w tej dziedzinie ekonomii albo też pracowali oni z poczuciem winy, o ile nawet nie oddawali tych ludzkich zajęć pod władzę osób wrogich Kościołowi, które umiały i umieją to wykorzystywać, żeby robić wielką szkodę duszom.

Jest tak do tego stopnia, że zabawne jest czytanie pobożnych rozważań na temat tradycji kościelnej — które są bez wątpienia usprawiedliwione mentalnością i środowiskiem epoki — gdzie twierdzi się, że Piotr po Zmartwychwstaniu Pana mógł powrócić do zajęcia rybaka — dlatego że łowienie ryb jest uczciwym zajęciem — natomiast dla Mateusza było czymś nieuprawnionym powrócić do jego zawodu, dlatego że istnieją interesy, które wykonywanie bez poważnego ryzyka grzechu albo po prostu i bez ogródek, bez popełnienia grzechu jest niemożliwością. I do takich należało zajęcie Mateusza⁷².

Należy zakończyć z tymi błędami, wytworzonymi przez ludzi, którzy wyznawali contemptus saeculi. Wasza świecka mentalność nie rozumie, że może być jakieś zło w fakcie robienia interesów albo zajmowania się finansami, dlatego że umiecie nadać tym zajęciom, jak wszystkim innym, nadprzyrodzony charakter oraz chrześcijańskiego i apostolskiego ducha.