Jeżeli zapytacie mnie, jak dostrzec Boże powołanie, jak zdać sobie z niego sprawę, powiem Wam, że jest to nowa wizja życia¹³. To tak, jakby wewnątrz nas zapaliło się światło. To tajemniczy impuls popychający człowieka do poświęcenia najszlachetniejszych energii działalności, która wraz z praktyką przybiera charakter zawodu. Ta życiowa siła, która ma w sobie coś z lawiny, pociągającej za sobą wszystko, jest tym, co inni nazywają powołaniem.

Powołanie prowadzi nas do odnalezienia w naszym życiu miejsca, które będziemy utrzymywać z zapałem i radością, pełni nadziei nawet w chwili śmierci. Jest tym, co nadaje poczucia misji w pracy, tym, co uszlachetnia nasze istnienie i nadaje mu wartość. Jezus wkracza do duszy — Twojej, mojej — biorąc ją w posiadanie. Tym właśnie jest powołanie.

Stają się rzeczywistością owe słowa Apokalipsy: Oto stoję u drzwi i kołaczę: jeśli ktoś posłyszy mój głos i drzwi otworzy, wejdę do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze Mną¹⁴. Wezwanie Boga jest czymś niezwykle cennym. Ciśnie mi się na usta przypowieść, którą w trzynastym rozdziale swojej Ewangelii, opowiada nam św. Mateusz: Królestwo niebieskie podobne jest do skarbu ukrytego w roli. Znalazł go pewien człowiek i ukrył ponownie. Uradowany poszedł, sprzedał wszystko, co miał i kupił tę rolę. Dalej, podobne jest królestwo niebieskie do kupca poszukującego pięknych pereł. Gdy znalazł jedną drogocenną perłę, poszedł, sprzedał wszystko, co miał i kupił ją¹⁵. To obraz naszego powołania, które umieliśmy przyjąć z miłością, kiedy zdaliśmy sobie sprawę, że to coś bożego, jak szlachetny kamień o bezcennej wartości.