I po przezwyciężeniu tak wielu ludzkich przeszkód, po pokonaniu tak wielkiego niezrozumienia, po zdobyciu tak wielu środowisk, praca staje się coraz rozleglejsza i bardziej różnorodna, coraz skuteczniejsza… Wszystko to, moje Dzieci, może być niekiedy okazją do nieuzasadnionego, ale możliwego zadowolenia z samych siebie. Powinniśmy być czujni, żeby to się nam nie przydarzyło. Powinniśmy mieć bardzo czułe sumienie i reagować natychmiast.

Nie można dopuścić, nawet na chwilę, żadnej myśli wynikającej z pychy w związku z jakąkolwiek służbą Bogu, dlatego że w tej samej chwili przestalibyśmy być skuteczni na sposób nadprzyrodzony. Bóg nie chce, żeby jego słudzy byli napuszeni, zadowoleni z samych siebie. Przeciwnie, przekonani o swojej niegodności i pełni świętego wysiłku, żeby nie przeszkadzać w dziele łaski: servite Domino in timore, et exsultate ei cum tremore; aprehendite disciplinam, nequando irascatur Dominus, et pereatis de via iusta¹⁴⁵; służcie Panu z bojaźnią — bojaźnią, która jest miłością syna, który nie chce sprawiać przykrości Ojcu — i z drżeniem — z poruszeniem miłości — rozradujcie się w Nim. Niech nie będzie tak, że kiedyś Pan się rozgniewa i zginiecie poza słuszną drogą i zgubicie drogę.

Popatrzcie, jak św. Augustyn komentuje te słowa Pisma: Nie mówi się: „Nie wejdziecie na drogę sprawiedliwą”, ale: „Byście nie zginęli z drogi sprawiedliwej”. Cóż to oznacza? Tylko to, że ci, którzy postępują drogą sprawiedliwą, mają służyć Bogu w bojaźni, to jest nie wynosić się, lecz z lękiem postępować (por. Rz 11, 12). A to znaczy, że nie powinni okazywać się pysznymi, ale mają być pokorni. Do tego Apostoł dodaje jeszcze: „Nie wynosząc się nad innymi, ale z pokornymi się zgadzając” (Rz 12, 16). Niech wychwalają Boga, lecz w bojaźni; niczym się nie chwaląc, „bo nic nie jest nasze”; „a jeśli ktoś się chlubi, niech się w Panu chlubi” (1 Kor 1, 31). Paweł ostrzega w ten sposób, by nie zginęli z drogi sprawiedliwej, na którą już weszli, gdyby sobie przypisywali, że nią postępują¹⁴⁶.