Pracować bez osobistych ambicji ziemskich. Najgłębsza pokora

Służyć wszystkim ludziom. Niwą naszego apostolstwa są ludzie wszystkich ras i stanów społecznych. Właśnie dlatego, żeby dotrzeć do wszystkich, zwracamy się najpierw w każdym środowisku do intelektualistów, wiedząc, że przez nich w sposób konieczny przechodzi każda próba przeniknięcia do społeczeństwa. Intelektualiści mają ogląd całości, ożywiają wszelki ruch mający trwałość, nadają kształt i charakter rozwojowi kulturalnemu, technicznemu i artystycznemu ludzkiego społeczeństwa.

Córki i Synowie moi, podkreślałem konieczność ciągłego pozbywania się wszelkich ziemskich ambicji i napełniania się pragnieniem służby, która oznacza stałą troskę. Jesteśmy przekonani, że wobec wzniosłej misji służenia Chrystusowi, Naszemu Panu wszystko traci wartość, trwałość i nie zasługuje na podejmowanie wysiłku. Skoro zatem nauczyliśmy się nie zważać na ludzki poklask i nie szukamy próżnej widowiskowości, nasze staranie o zachowanie skarbu pokory powinno być jeszcze bardziej uważne i dokładne.

Dlatego, że jesteśmy narażeni na bardzo subtelne niebezpieczeństwo, na niemal niedostrzegalną zasadzkę nieprzyjaciela, który im bardziej skutecznymi nas widzi, tym bardziej podwaja wysiłki, żeby nas oszukać. To subtelne niebezpieczeństwo, obecne w duszach poświęcających się pracy dla Boga, jest, moje Dzieci, pewnym rodzajem ukrytej pychy, która rodzi się ze świadomości bycia narzędziami cudownych Bożych działań; milczącym upodobaniem w samym sobie, kiedy widzi się cuda, które dokonują się dzięki naszemu apostolstwu. Dlatego, że widzimy zaślepione umysły, które odzyskują wzrok, sparaliżowane wole, które ponownie się poruszają, kamienne serca, które stają się sercami z ciała, zdolnymi do nadprzyrodzonej miłości i ludzkiej czułości, sumienia pokryte trądem, plamami grzechu, które się oczyszczają, zupełnie martwe dusze, zepsute — iam foetet, quatriduanus est enim; już cuchnie, leży bowiem od czterech dni w grobie¹⁴⁴ — które odzyskują życie nadprzyrodzone.