Apostolstwo jest służbą. Jedynie naszymi siłami nie możemy zdziałać niczego na niwie nadprzyrodzonej, ale będąc narzędziami Boga, możemy wszystko — omnia possum in eo, qui me confortat — wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia¹⁴², dlatego że to On nakazał w swojej dobroci używania tych niezdatnych narzędzi. A zatem apostoł nie ma innego celu niż pozwolić działać Panu, stawać się gotowym, żeby Bóg wypełnił — za pośrednictwem stworzeń, za pośrednictwem wybranej duszy — swoje zbawcze dzieło.

Apostołem jest chrześcijanin, który czuje się wszczepiony w Chrystusa, utożsamia się z Chrystusem przez Chrzest, jest uzdolniony do walki za Chrystusa przez Bierzmowanie, powołany do służby Bogu swoim działaniem w świecie przez uczestnictwo w królewskich, prorockich i kapłańskich zadaniach Chrystusa, które czyni go zdatnym do prowadzenia ludzi ku Bogu, do nauczania ich prawdy Ewangelii i współodkupiania ich modlitwą i pokutą.

Chrześcijanin gotowy do służby jest przewodnikiem, nauczycielem i kapłanem swoich braci, ludzi, będąc dla nich drugim Chrystusem — alter Christus, albo lepiej, jak Wam zwykle mówię, ipse Christus — samym Chrystusem. Podkreślam jednak, że chodzi o wykonywanie pracy osobistej, o to, żeby nie mieć własnych ambicji. Chodzi o służbę Chrystusowi, żeby On działał, a także o służbę ludziom, ponieważ Chrystus nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć — non venit ministrari, sed ministrare¹⁴³.