Przez całe życie starajmy się być lojalni, jeżeli poczujemy, że tacy nie jesteśmy, walczmy, prośmy Boga o pomoc i zwyciężymy, dlatego że Bóg nie przegrywa bitew. Złóżmy wszystkie nasze nędze u stóp Jezusa Chrystusa, żeby On zatryumfował. Zobaczycie, jak wspaniały jest Pan i w jaki sposób pomaga przebóstwić nasze ziemskie życie.

Słabość ludzka towarzyszy nam również w najlepszych, najwznioślejszych chwilach życia. Mamy świadectwo tego w świętej Ewangelii, żeby nic nie mogło nas zdziwić. Podczas Ostatniej Wieczerzy, spędzanej przez Jezusa wśród najbliższych, najlepiej uformowanych, umiłowanych Apostołów w atmosferze miłości i Bożej ufności: facta est autem contentio inter eos, quis eorum videretur esse maior — powstał również spór między nimi o to, który z nich zdaje się być największy (Łk 22, 24).

Dlatego nie okazujmy zdziwienia, kiedy odkryjemy w sobie — albo w innych — jakąkolwiek słabość. Przypomnijmy sobie o Apostołach, którzy mimo niezaprzeczalnych słabości wytrwali i zanieśli słowo Boże wszystkim ludom i zostali świętymi. Jesteśmy gotowi walczyć i iść naprzód. Tym, co się liczy, jest wytrwałość.