W wędrówce drogami życia wewnętrznego, w zmaganiach duchowych Jezus udziela swoim apostołom okresów błogostanu, kiedy milkną żywioły, własne nędze i przeszkody otoczenia. Wówczas dusza odnajduje radość w sobie, w innych, podziwiając piękno i moc Boskości i napełnia się zadowoleniem, pokojem, pewnością w chwiejącej się jeszcze wierze. Początkujących Pan prowadzi zwykle — czasem nawet latami — głównie po tych mniej burzliwych morzach, żeby utwierdzić ich w pierwszej decyzji, nie wymagając na początku tego, czego jeszcze dać nie mogą, ponieważ są sicut modo geniti infantes — jak niedawno narodzone niemowlęta (1 P 2, 2).