Nie możemy porzucać pobożności, życia miłością i ofiarnego. Być Bożym komediantem oznacza odgrywać z miłości komedię przed Bogiem, aby Mu się podobać, żyjąc na przekór¹⁷. To piękna rzecz — nie powinieneś w to wątpić — odgrywać komedię kierując się Miłością, z całą ofiarnością, bez żadnej osobistej satysfakcji, aby podobać się Bogu, który bawi się z nami. Żyć miłością, bez żebrania o ziemskie rekompensaty, bez szukania drobnych, nędznych niewierności. Czuć się dumnym i hojnie wynagrodzonym wyłącznie dzięki możliwości przemieniania prozy codzienności w jedenastozgłoskowy poemat heroiczny¹⁸.

Miłość to czyny, a nie piękne słowa¹⁹. Kto ma przykazania moje i je zachowuje, ten Mnie miłuje. Kto zaś Mnie miłuje, ten będzie umiłowany przez Ojca mego, a również Ja będę go miłował i objawię mu siebie (J 14, 21). Pan czasami daje łaskę i sprawia, że pojmujemy niezbadane Jego wyroki (Rz 11, 33), które są słodsze niż miód płynący z plastra (Por. Ps 19[18], 11). Jednak dzieje się to rzadko. Wypełniamy powinności nie dlatego, że nam się to podoba, ale ponieważ jesteśmy do tego zobowiązani. Pracujemy nie dlatego, że mamy na to ochotę, tylko dlatego, że Bóg tego chce. Pracujemy wówczas z dobrą wolą. Słodka miłość, która uszczęśliwia duszę, jest oparta na bólu, na radości wynikającej z tego, że działamy wbrew własnym skłonnościom, ponieważ służymy Panu i Jego świętemu Kościołowi.