Wierność wierze

Jezus powiedział tłumowi, który za nim podążał po rozmnożeniu chleba i ryb: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Szukacie Mnie nie dlatego, że widzieliście znaki, ale dlatego, że jedliście chleb do syta (J 6, 26). Jezus czyni cuda, by ukazać swoją Boskość, żebyśmy mieli wiarę. Oni zaś rzekli do Niego: «Cóż mamy czynić, abyśmy wykonywali dzieła Boga?» Jezus, odpowiadając, rzekł do nich: «Na tym polega dzieło Boga, abyście wierzyli w Tego, którego On posłał». Rzekli do Niego: «Jaki więc Ty uczynisz znak, abyśmy go zobaczyli i Tobie uwierzyli? Cóż zdziałasz?» (J 6, 28–30).

Kiedy brakuje woli wiary, pokornej dyspozycji duszy, wtedy nie dostrzega się Bożych cudów. Rozum porusza się po całkowicie równej płaszczyźnie, bez poczucia tego, co nadprzyrodzone. Dlatego, kiedy Jezus mówi o Chlebie Życia, o Eucharystii, uczniowie myślą o zwykłym chlebie. Rzekli więc do Niego: «Panie, dawaj nam zawsze ten chleb!» (J 6, 34). Kiedy zaś proponuje im misterium, w które muszą uwierzyć w jego ścisłym znaczeniu, bez możliwości uniknięcia jego obiektywnie nadprzyrodzonej treści, kiedy wymaga od nich aktu wiary teologalnej — dając im wystarczającą łaskę do uwierzenia — dochodzi do chaotycznej ucieczki. Od tego czasu wielu uczniów Jego odeszło i już z Nim nie chodziło. Rzekł więc Jezus do Dwunastu: «Czyż i wy chcecie odejść?» Odpowiedział Mu Szymon Piotr: «Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego. A myśmy uwierzyli i poznali, że Ty jesteś Świętym Bożym» (J 6, 66–69).

Teraz proszę dla Was i dla mnie o wiarę Piotra, quae per caritatem operatur — która działa przez miłość (Ga 5, 6). Wiarę żywą, niezłomną, bez wahań, bez rozcieńczania jej treści, bez śladu cienia, czynną.