Nie mogę ukrywać przed Wami, moje Dzieci, obawy, że w jakimś przypadku to przebóstwienie, bez głębokiej podstawy pokory, może wywołać zarozumiałość, zepsucie prawdziwej nadziei, pychę i — prędzej czy później — duchowy upadek wobec nieoczekiwanego doświadczenia własnej słabości.

Następująca myśl wypełnia moją duszę. Zwykle podaję przykład unoszonego przez wiatr prochu ⁴, który tworzy złotą chmurę, ponieważ odbija promienie słońca. Dzięki wynoszącej w górę łasce Bożej odbija się w nas cud dobroci, mądrości, skuteczności, piękna, jakim jest Bóg. Jeżeli Ty i ja mamy świadomość bycia nędznym prochem, drobiazgiem, to Bóg doda resztę.

Jednakże, przebóstwienie bez pokory to coś złego. Tym bardziej, gdyby dotyczyło zbiorowości. Albowiem Ty wybawiasz lud pokorny, a pognębiasz wzrok wyniosły (Ps 18[17], 28).