Rzeczywistość tej jedności w chrześcijańskiej miłości musi objawiać się uczynkami — w każdym środowisku ludzkiego społeczeństwa — i nie dopuszcza klasowości, a tym bardziej ducha kasty czy sekty: Nie ma już żyda ani poganina, nie ma już niewolnika ani człowieka wolnego, nie ma już mężczyzny ani kobiety, wszyscy bowiem jesteście kimś jednym w Chrystusie Jezusie⁹⁵.

Osiągnięcie tej jedności i uczynienie jej trwałą jest trudnym zadaniem, które karmi się aktami pokory, wyrzeczenia, milczenia, umiejętnością słuchania i rozumienia, umiejętnością szlachetnego zainteresowania się dobrem innych, umiejętnością przepraszania, gdy jest to konieczne, wiedzą, jak kochać prawdziwie, czynami.

Musimy przyczynić się do tego wielkiego chrześcijańskiego zadania ze zdecydowanym zaangażowaniem apostolskim, aby wszyscy, którzy przychodzą do Dzieła, czuli się poruszeni do pracy na rzecz tej jedności, wzajemnego zrozumienia, które prowadzi do wspólnego życia oraz do ludzkiego, duchowego i materialnego dobrobytu.