Postępujemy ze szczególną ostrożnością, jeśli chodzi o powołania do stanu zakonnego. Od pierwszej chwili założenia Opus Dei postrzegałem Dzieło jako instytucję, której członkowie nie mogą być zakonnikami, ani żyć ad instar religiosorum - na sposób zakonników - ani być w jakikolwiek sposób utożsamiani z zakonnikami.

Postępuję zaś w ten sposób, nie z powodu braku szacunku do zakonników, których miłuję i czczę ze wszystkich moich sił. Miłuję ich tak bardzo, moje Dzieci, że mogę powtarzać z całkowitą szczerością, odnosząc się do tych dusz, słowa św. Pawła do wiernych z Filippi: testis enim mihi est Deus, quomodo cupiam omnes vos in visceribus Iesu Christi⁷⁹; albowiem Bóg jest mi świadkiem, jak gorąco tęsknię za wami wszystkimi ożywiony miłością Chrystusa Jezusa.

Czcimy i szanujemy głęboko powołanie kapłańskie i zakonne i całą ogromną pracę, jaką zakonnicy wykonywali i będą wykonywać w służbie Kościołowi. Dlatego nie będzie moim dobrym synem ten, kto nie miałby tego ducha.

Równocześnie jednak powtarzamy, że nasze powołanie i nasza praca — dlatego że jest to zaproszenie do trwania w świecie i dlatego że nasze apostolskie zadania odbywają się w ramach działalności świeckiej i z poziomu działalności świeckiej — różnią się całkowicie od powołania zakonnego i pracy powierzanej zakonnikom.