Duch Dzieła prowadzi nas do głębokiego odczuwania synostwa Bożego: carissimi, nunc filii Dei sumus⁶; Umiłowani, obecnie jesteśmy dziećmi Bożymi. Jest to radosna prawda, która stanowi fundament całego naszego życia duchowego; która napełnia nadzieją naszą wewnętrzną walkę i nasze apostolskie zadania; która uczy nas poznawać naszego Boga Ojca, obcować z nim, miłować Go z ufną prostotą dzieci. Co więcej, właśnie dlatego że jesteśmy dziećmi Bożymi, ta rzeczywistość prowadzi nas również do kontemplowania z miłością i z podziwem tego wszystkiego, co wyszło z rąk Boga Ojca Stwórcy.

Moje Dzieci, świat i wszystkie stworzenia Pana są dobre. Pismo Święte uczy nas, że po zakończeniu cudownego dzieła Stworzenia, po ukończeniu nieba i ziemi z ich wspaniałym orszakiem istot⁷: widział Bóg wszystko co uczynił było bardzo dobre⁸.

Tę Boską harmonię Stworzenia zburzył grzech Adama. Jednak Bóg Ojciec, gdy nadeszła pełnia czasów, posłał na świat swojego Jednorodzonego Syna, żeby ów pokój przywrócił, żebyśmy po odkupieniu człowieka z grzechu, adoptionem filiorum reciperemus⁹, mogli otrzymać przybrane synostwo i żebyśmy mogli obcować z Bogiem. Aby nowy człowiek i nowy ród dzieci Bożych¹⁰ wyzwolony z nieporządku, był odnowiony w Chrystusie¹¹, który pojednał wszystko z Bogiem¹².

Wezwanie do współpracowania z Chrystusem

Do tego, moje Dzieci, zostaliśmy powołani. To ma być nasze apostolskie zadanie, które z własnym charyzmatem i ze szczególną pracą nad sobą wpisuje się cudownie w jedyną w swoim rodzaju misję Chrystusa i Jego Kościoła.

Pan powołuje nas, żebyśmy Go naśladowali jako Jego umiłowane dzieci — estote ergo imitatores Dei, sicut filii carissimi,¹³ ądźcie więc naśladowcami Boga, jako dzieci umiłowane — z pokorą i żarliwie współpracując w Boskim zamiarze zjednoczenia tego, co jest pęknięte; uratowania tego, co utracone; uporządkowania tego, co człowiek doprowadził do nieładu; doprowadzenia do końca tego, co zbacza z drogi — przywrócenia Boskiej harmonii całego stworzenia.