Nasza praca różni się również od tej, którą zwykle wykonują inni świeccy, w stowarzyszeniach lub ruchach różnego rodzaju, promowanych mniej lub bardziej bezpośrednio przez zwykłą hierarchię Kościoła, zakony lub zgromadzenia zakonne.

Są stowarzyszenia lub ruchy^[13], w których nie wymaga się pełnego poświęcenia realizacji apostolstwa. Ze słabą więzią, niemal nie istniejącą albo praktycznie żadną, która bardzo słabo łączy członków ze stowarzyszeniem. Czasem brakuje tam głębi — nie potrzebują większej surowości i ciągłości formacji ascetycznej i doktrynalnej, która faktycznie jest im niezbędnie konieczna do tych celów.

Ale nawet gdyby posiadali wszystkie te rzeczy, brakowałoby im zawsze tego głębokiego i całkowitego związku między pracą zawodową a pracą apostolską. Związek ten zasadniczo charakteryzuje szczególne powołanie i szczególne wymogi ascetyczne członków Dzieła. Praktyczną konsekwencją tego związku jest fakt, że ani Opus Dei, ani jego członkowie nie potrzebują pieniędzy od nikogo, ponieważ utrzymują się z owoców pracy zawodowej, natomiast na dzieła apostolskie, które prowadzimy, jest im niezbędna do ich dobrego rozwoju hojna współpraca katolików albo innych osób, które swoją modlitwą, pracą albo pieniędzmi wzmacniają jej skuteczność.