To prawda, że lepiej ufać Bogu niż ludziom — bonum est confidere in Domino, quam confidere in homine¹⁰⁴. Dlatego mówię Wam: przede wszystkim składajcie Waszą ufność w Bogu, ale składajcie również ufność w Waszych braciach. Waszą miłością, Waszym zrozumieniem, siejąc pewność w Waszym otoczeniu, zawsze z należytą roztropnością — ale pełnymi rękami — czyńcie trudnym, niemożliwym, żeby ludzie nie czuli się zobowiązani odpowiadać na otwartą miłość Waszego postępowania.

Równocześnie, z szacunkiem i miłością, z jaką wyznajemy wolność sumienia, poprzez to apostolstwo zaufania i przyjaźni, wkraczajcie w życie innych — jak Jezus Chrystus wkroczył w Wasze życie — i uprawiajcie niestrudzenie prozelityzm. Aby nikt, kto ma powołanie do Dzieła, nie mógł się tłumaczyć jak bezczynni robotnicy z przypowieści: quia nemo nos conduxit¹⁰⁵, dlatego że nikt im nic nie powiedział.

Pomyślmy ponadto, że mamy prawo i obowiązek zapewnić tej naszej wspaniałej Rodzinie wszystkie dzieci, które Pan przygotował od wieczności: aby mogła ona trwać tak długo, jak długo istnieją ludzie na ziemi, aby Jezus Chrystus mógł wziąć w posiadanie tak wiele dusz, które łakną i pragną Boga¹⁰⁶.