Teologiczny i apostolski fakt istnienia Dzieła jest zatem tak szczególny i tak odmienny od narodzin powołania zakonnego i stanu życia, który takie powołanie ze sobą niesie, że z pewnością żadna osoba, która pragnie zostać przyjęta do Opus Dei, nie pomyślałaby wcześniej o oddaniu się Bogu w stanie zakonnym ani o pójściu do seminarium. Dlatego słusznie możemy twierdzić, że nie odwracamy nikogo od żadnej z tych dróg.

Dzieło nie ma ani nie powinno mieć, chociaż uznajemy je u innych, mniejszych seminariów lub szkół apostolskich, w których matki, pełne dobrych pragnień - świętych pragnień - wychowują swoje dzieci od najmłodszych lat, aby sprawdzić, czy żyjąc w szczególnie odpowiednim środowisku, powołanie kapłańskie lub powołanie zakonne może się w nich zakorzenić.

Ci, którzy proszą o przyjęcie do Dzieła — ponieważ są już wystarczająco dorośli — robią to z wyraźną znajomością osobistego oddania, jakie zakłada powołanie do Opus Dei, oraz szczególnej apostolskiej misji, jaką mają realizować.

Ubiegają się o przyjęcie, po powolnym i wolnym dojrzewaniu; podejmują decyzję w sumieniu, z odpowiedzialną zdolnością i świadomością swojej wolności do decydowania, czy chcą, czy nie; po zrozumieniu obowiązków, które nabywają, przyjmując szczególne powołanie Boga w Jego Dziele.