22
Na przestrzeni wieków nie brakowało dusz, które starały się podążać blisko za przykładem Jezusa Chrystusa. Stopniowo jednak skoncentrowali oni swój wysiłek na życiu i publicznie wyznawanej praktyce trzema radami, które później wpisały się w tradycję Kościoła: ubóstwa, czystości i posłuszeństwa. W ten sposób rady te stały się wzorcami jako ascetyczne filary pewnego stanu życia, odmiennego od stanu zwykłych wiernych.
Tak została nakreślona specyfika stanu zakonnego, który w swoich różnych epokach historycznych, domagał się zawsze — jako elementu istotnego — mniej lub bardziej całkowitego oddzielenia od świata, od świeckich zadań i zajęć.
Dla dusz, które otrzymują od Boga to powołanie, zajęcia i prace doczesne zwykłego chrześcijanina stanowią przeszkodę, którą trzeba porzucić[8] — jako warunek sine qua non — żeby poszukiwać własnego uświęcenia — żyjąc życiem doskonałości ewangelicznej — i pozostając poza światem, wspierać zbawienie innych modlitwą, pokutą i dziełami apostolskimi zgodnymi z tym stanem życia.
«stanowią przeszkodę, którą trzeba porzucić»: św. Josemaría odnosi się do «zajęć i prac doczesnych», to znaczy, do zbioru zadań i obowiązków życia świeckiego — od zajmowania się rodziną albo interesami, stosunkami społecznymi lub tyloma innymi rzeczami — które zakonnicy porzucają, żeby naśladować Boga. Nie oznacza to, że je ignorują albo nie przejmują się nimi, tym bardziej nie odrzucają uprawiania nauk ludzkich albo sztuki, gdzie znajdujemy tak wielu zakonników pracujących i będących wzorami w swoim powołaniu. Jest jednakże prawdą, że wiele godziwych ludzkich zajęć może być przeszkodą dla zakonników — i faktycznie są one dla nich kanonicznie zabronione — podczas gdy dla wiernych Dzieła są polem, na którym toczy się kontemplacyjny dialog z Bogiem (przyp. red.).
Wydrukowano z https://escriva.org/pl/cartas-2/53/ (02-05-2024)