Widzicie już, moje najukochańsze Córki i moi najukochańsi Synowie, do jakich wielkich horyzontów apostolskich prowadzi nas rozważanie tych specyficznych cech naszej duchowości, które są połączone wspólną nicią Bożego synostwa.

Powinniście być wdzięczni Bogu, że dał nam tę tak wzniosłą, a jednocześnie tak ludzką duchowość, znajdującą się blisko szlachetnych ziemskich zadań. To szczególna łaska, jak Wam mówiłem, którą dzięki Jego miłosierdziu otrzymaliśmy i którą z pokorną wiernością przekazujemy wielu innym duszom.

Miejcie jednak na uwadze przy licznych okazjach, że ta duchowość i to poświęcenie kosztowały i kosztują Waszego Ojca i niektórych spośród Waszych braci konieczność znoszenia niezrozumienia, konieczność słuchania, że to, co jest drogą Bożą, trąci szaleństwem, a nawet herezją, i że szaleńcami i heretykami są ci, którzy nią podążają.