Praca jako część świeckiego życia i droga do świętości

W ten sposób praca jest dla nas nie tylko naturalnym środowiskiem zaspokajania potrzeb ekonomicznych i utrzymywania się w naturalnej wspólnocie życia z innymi ludźmi, ale jest również — i przede wszystkim — szczególnym środkiem osobistego uświęcenia, jaki wskazał nam Bóg Ojciec i wielkim apostolskim uświęcającym narzędziem, które Bóg włożył w nasze ręce, aby w całym stworzeniu jaśniał upragniony przez Niego porządek.

Praca, która musi towarzyszyć życiu człowieka na ziemi⁵⁰, jest dla nas równocześnie (i to w najwyższym stopniu, dlatego że do wymogów przyrodzonych przyłączają się inne, należące w oczywisty sposób do porządku nadprzyrodzonego) miejscem spotkania naszej woli ze zbawczą wolą naszego niebieskiego Ojca.

Mówię Wam raz jeszcze, moje Dzieci: Pan powołał nas, żebyśmy, pozostając we własnym stanie życia i w wykonywaniu swojego własnego zawodu lub zajęcia, uświęcali się wszyscy w pracy, uświęcali pracę i uświęcali innych przy pomocy pracy. To właśnie w ten sposób ludzka praca, którą wykonujemy, może całkowicie słusznie być uważana za opus Dei, operatio Dei, pracę Bożą.

Bóg nadaje pracy, zarówno umysłowej jak i fizycznej, niezmierną wartość. Kiedy działa się zatem wobec Boga z powodów wynikających z miłości i służby, z duszą kapłańską^[3], każde działanie człowieka nabiera autentycznego zmysłu nadprzyrodzonego, który utrzymuje nasze życie w zjednoczeniu ze źródłem wszystkich łask.

Nie chodzi — zwróćcie dobrze uwagę, jak daleko jest to wszystko od tak zwanego ducha klerykalnego — o zeświecczenie nadprzyrodzonej misji Chrystusa i Jego Kościoła. Chodzi o coś całkowicie przeciwnego, o nadanie nadprzyrodzonego charakteru doczesnemu działaniu człowieka. Dlatego że jesteśmy w pełni przekonani, że każda godziwa ludzka praca, niezależnie od tego jak skromna, drobna i nieznacząca by się wydawała, zawsze może mieć transcendentalny sens: przyczynę miłości; coś, co mówi o Bogu i coś, co prowadzi do Boga.