Osobista i zbiorowa pokora

Bądźmy pokorni, poszukujmy tylko chwały Bożej. Nasze życie w oddaniu, milczeniu i ukryciu powinno być zawsze świadectwem pokory. Jest ona dla nas fundamentem, środkiem i warunkiem skuteczności. Pycha i próżność mogą się nam przedstawiać jako atrakcyjne świecidełka na ludowej zabawie, które błyszczą, rzucają się wszystkim w oczy, ale nie mają większej wartości.

Dążcie raczej do tego, żeby spalać się jak lampy wotywne, które są mało widoczne w półmroku kaplicy, ale skuteczne w oczach Boga i towarzyszą Jezusowi w tabernakulum. W taki sposób, bez afiszowania się, towarzyszcie również ludziom — Waszym przyjaciołom, kolegom, krewnym, braciom! Towarzyszcie im Waszym przykładem, nauczaniem, pracą, pogodą ducha i radością.

Vita vestra est abscondita cum Christo in Deo — wasze życie jest ukryte z Chrystusem w Bogu²⁴. Żyjcie ze względu na Boga, a nie na ludzi. Takie było i zawsze będzie dążenie Dzieła: nie szukać ludzkiej chwały. Z początku nawet chciałem, żeby Dzieło nie miało nazwy, żeby jego historię znał tylko Bóg. Jednakże, jako że nienawidzimy tajemnic i chcemy zawsze pracować zgodnie z prawem obowiązującym w każdym kraju, nie możemy zrezygnować z nazwy.

Takie powinno być dążenie każdego z Was, moje Dzieci: przechodzić niepostrzeżenie, naśladować Chrystusa, który przez trzydzieści lat żył w ukryciu po prostu jako syn cieśli²⁵. Naśladujmy Maryję, która, będąc Matką Boga, lubi nazywać siebie służebnicą: ecce ancilla Domini — oto ja służebnica Pańska²⁶.