Nasza droga nie jest drogą męczenników — jeżeli przyjdzie męczeństwo, przyjmiemy je jak skarb — tylko wyznawców wiary: mamy wyznawać naszą wiarę, ukazywać ją w życiu codziennym. Członkowie¹⁵ Dzieła żyją zwyczajnym życiem, takim samym jak ich koledzy z otoczenia i z pracy. Jednak w codziennej pracy zawsze starają się cechować uporządkowaną miłością, pragnieniem i rzeczywistym dążeniem do doskonałego wykonywania zadań z miłości. Starają się mieć dobre stosunki ze wszystkimi, żeby prowadzić ich opportune et importune, z pomocą Pana i z ludzkim wdziękiem, do chrześcijańskiego życia, a nawet do doskonałości chrześcijańskiej w świecie. Starają się żyć w oderwaniu od rzeczy ziemskich, kochając i praktykując ubóstwo.

Mając na względzie uświęcające znaczenie pracy i odczuwając potrzebę zrozumienia każdego człowieka, żeby służyć wszystkim, czujemy się dziećmi naszego Ojca, który jest w niebie. Łączymy w sposób, który z czasem staje się całkowicie naturalny, życie kontemplacyjne z życiem czynnym, dlatego że tego wymaga duch Dzieła i to ułatwia łaska Boża tym, którzy hojnie oddają się Bogu w tym powołaniu.

Przybliżajcie dusze innych do Boga odpowiednim słowem, które otwiera horyzonty apostolstwa, dyskretną radą, która pomaga stawiać czoła problemom po chrześcijańsku, uprzejmą rozmową, która uczy żyć miłością — poprzez apostolstwo, które nieraz nazywałem apostolstwem przyjaźni i zaufania.