Doskonałość w tym, co zwyczajne

Gdyby natomiast kiedyś pojawiła się u Was pokusa robienia rzeczy dziwnych i niezwykłych, to przezwyciężajcie ją, dlatego że dla nas ten sposób postępowania jest błędem prowadzącym na manowce. Poprę to przykładem, który prawdopodobnie Was rozbawi. Wyobraźcie sobie, że idziecie do restauracji i zamawiacie dorsza. Mija kilka minut i kelner przynosi Wam danie. Kiedy na nie patrzycie, stwierdzacie ze zdziwieniem, że to nie dorsz, ale wąż. Być może jeden z tych wielkich cudotwórców, których podziwiam i których życie jest pełne zjawisk nadprzyrodzonych, zareagowałby błogosławieństwem, które przemieniłoby gada w dobrze przyrządzonego dorsza. Taka postawa zasługuje u mnie na ogromny szacunek, ale to nie będzie nasza postawa.

Zgodne z naszą postawą będzie wezwanie kelnera i wyraźnie powiedzenie mu: Proszę zabrać to paskudztwo i przynieść mi to, co zamówiłem. Albo też, jeżeli będą powody, które by to uzasadniały, możemy dokonać aktu umartwienia i zjeść węża, wiedząc, że to wąż, i ofiarować to Bogu. W zasadzie możliwa byłaby również trzecia postawa: wezwać kelnera i kilka razy go spoliczkować, ale to też nie jest nasze rozwiązanie, dlatego że byłby to brak miłości.

Moje Dzieci, naszą nadzwyczajnością jest zwyczajność. To, co zwyczajne, wykonane z doskonałością. Zawsze się uśmiechać, przechodząc z elegancją ponad sprawami, które przeszkadzają, drażnią. Być hojnym bez miary. Jednym słowem, czynić z naszego codziennego życia ciągłą modlitwę.

Inni mają odmiennego ducha, takiego, którego moglibyśmy nazwać duchem wielkiego cudotwórcy. Podoba mi się ten inny duch, podziwiam go, ale nigdy nie będę go naśladował. Nasz duch jest duchem zwykłej Opatrzności. Większym cudem jest to, że codziennie wypełniają się prawa natury kierujące przyrodą, niż to, że kiedyś pojawi się wyjątek. Nie bądźcie poszukiwaczami cudowności. Cud Dzieła polega na umiejętności czynienia z prozy każdego dnia wiersza heroicznego.