Czy pamiętacie sceny towarzyszące nauczaniu Jana Chrzciciela, o których opowiada nam Ewangelia? Jakie szemranie się tam podnosiło! Czyżby to był Chrystus, albo Eliasz, czy to może prorok? Zrobił się taki hałas, że Żydzi wysłali do niego z Jerozolimy kapłanów i lewitów z zapytaniem: «Kto ty jesteś?»⁴³.

Jeśli spojrzeć w mało nadprzyrodzony sposób, mogłoby się wydawać, że Jan nie wykorzystał tej okazji, żeby zdobyć wyznawców. Mógł nawet posłużyć się słowami, którymi zaświadczył o nim Jezus: ipse est Elias, qui venturus est. Qui habet aures audiendi audiat— a jeśli chcecie uznać, to on jest Eliaszem, który ma przyjść. Kto ma uszy, niechaj słucha!⁴⁴.

Lecz pytający nie byli gotowi, aby zrozumieć odpowiedź, która padła: On wyznał, a nie zaprzeczył… Jam głos wołającego na pustyni⁴⁵. I faktycznie na pustynię trafiła ta mowa, jako że ci, którzy wydawali się poszukiwać prawdy, nie chcieli jej słuchać.

Podobnie działo się, kiedy Jezus rozpoczął publiczną działalność: plotki, zaskoczenie, lęk, zazdrość… Rozeszła się wieść — mówi Ewangelia — po całej Judei i po całej okolicznej krainie⁴⁶. Pogłoski dotarły również do uszu tych, którzy chodzili za Chrzcicielem. O tym wszystkim donieśli Janowi jego uczniowie. Wtedy Jan przywołał do siebie dwóch spośród swoich uczniów i posłał ich do Pana z zapytaniem: «Czy Ty jesteś Tym, który ma przyjść, czy też innego mamy oczekiwać?»⁴⁷.

Jak piękne jest postępowanie Jana Chrzciciela! Jakże czyste, jakże szlachetne, jakże bezinteresowne! Prawdziwie przygotowywał drogi Pana. Jan Chrzciciel zachęca uczniów do dialogu z Mistrzem, choć znali oni Chrystusa tylko ze słyszenia. Jan im Go ukazuje i doprowadza do tego, aby Go spotkali. Daje im okazję podziwiania cudów dokonywanych przez Jezusa: niewidomi wzrok odzyskują, chromi chodzą, trędowaci zostają oczyszczeni i głusi słyszą; umarli zmartwychwstają, ubogim głosi się Ewangelię⁴⁸.

Moje Dzieci, biorąc przykład z Jana, musimy zawsze mieć odwagę, aby zasięgać informacji przed wydaniem opinii. I musimy nauczać wszystkich, żeby robili tak samo, nie ulegając pozorom, biorącym się z plotek albo czyjejś gadaniny. Powiedzenie o jakiejś osobie, że jest uczciwa i postępuje nieskazitelnie, choćby była to prawda, niestety nie jest żadną wiadomością i nie zwraca niczyjej uwagi. Natomiast przypisanie tej samej osobie wszelkich szachrajstw i intryg, choćby z prawdą nie miało to nic wspólnego, jest nęcące i rozchodzi się co najmniej jako hipoteza albo pogłoska.